Skoro już tak sobie nie rozmawiamy to chociaż poudawajmy. 

Normalność jest taka piękna, przejrzysta i nudna. Nuda to spokój. Góry nie do pokonania nie istnieją. Wszystko jest do przejścia choć niejednokrotnie nafaszerowane bólem, takim cholernie przeszywającym. Dzięki temu bólowi wiem, że jestem. Jestem z tego cholernie dumna, bo wiem, że nie jedna ciota dałaby sobie spokój. Nie jestem ciotą. I tak w gruncie rzeczy to samotność nie jest żadnym problemem czy przeklenstwem. To raczej błogosławieństwo. Byle by nie wpaść w rutynę i nie dać się monotonii złapać za pysk. Mniejsza odpowiedzialność - mniejszy stres. Nie dla mnie, ja mam chyba coś wiecej do pokazania. Wcale nie jest lekko, ale sama nałożyłam sobie ten kaganiec. Nie żałuję. Ten uśmiech, ten który widzę codziennie rano jest dla mnie największą nagrodą.